قمر بنی هاشم

این موضوع از امام جعفر صادق علیه السلام نقل شده است: حضرت عباس علیه السلام سقاء و قمر بنى هاشم بود. وقتى عباس علیه السلام رفت آب بیاورد لشکر دشمن به آن بزرگوار حمله کردند و او نیز به آن گروه حمله‏ور شد و این رجز را خواند:
لا ارهب الموت اذا الموت رقا حتى اوارى فی المصالیت لقى‏
نفسى لنفس المصطفى الطهر وقا انى انا العباس اغدو بالسقا
و لا اخاف الشر یوم الملتقى‏
یعنى هنگامى که مرگ با من روبرو شود باکى از آن ندارم تا اینکه در میان دلاوران داخل شوم جان من بفداى جان مصطفى طیب و طاهر باد. من همان عباس هستم که آب براى فرزندان امام حسین میبرم. و در روز جنگ از شرّ دشمن خوفى ندارم.
(زندگانى حضرت امام حسین علیه السلام، محمدجواد نجفی، ص 61)

علت بلند شدن در هنگام شنیدن نام قائم عجل الله فرجه

وجود دو روایت، دلیل چنین کاری است که یکی، قول امام و دیگری، فعل امام است. امام صادق علیه السلام فرموده است: «فلیقم و لیطلب من الله تعجیل فرجه؛ پس بایستد و از خدا تعجیل فرج را طلب کند»(منتخب الاثر، ص641).
درباره امام رضاعلیه السلام نقل شده است: «وضع الرضا یده علی رأسه و تواضع قائماً و دعی له بالفرج؛ امام رضاعلیه السلام دستش را بر روی سرش قرار داد و متواضعانه ایستاد و برای فرج او دعا کرد»(منتخب الاثر، ص640).
از این دو روایت، معلوم می‌شود هنگام برده شدن نام امام زمان عجل الله فرجه  باید برخاست و برای حضرت دعا کرد. البته در روایت اول برخاستن را ویژه زمانی می‌داند که لقب قائم ذکر شود و فقط بلند شدن و دعا کردن را می‌رساند. اما روایت دوم، لقب خاص را نمی‌رساند، بلکه هرگاه یادی از امام شود، باید برخاست و دعا کرد و نیز علاوه بر این در روایت دوم دست روی سر نهادن نیز بیان شده است.
امام صادقعلیه السلام سبب این کار را فرموده است: «زیرا غیبت ایشان طولانی است و چون رأفت امام به کسانی که دوستش دارند، زیاد است، هرکس او را به این لقب ـ که اشاره به دولت ایشان دارد و حسرت بر غربت ایشان را می‌رساند ـ یاد کند، امام به او نظر می‌کند و از جمله چیز‌هایی که نشان تعظیم است، برخاستن بنده هنگام نگاه کردن مولا به او است.(منتخب الاثر، ص641).
از این روایت معلوم می‌شود، برخاستن، نشان تعظیم و احترام و بزرگ شمردن امام است و در مورد روایت دوم نیز هر چند کلام امام نیست، اما برداشت راوی ـ به عنوان کسی که حاضر در مجلس است ـ همین تواضع است. راوی می‌گوید: «وتواضع قائماً» یعنی برای تواضع، امام به پا خاست. پس برای بزرگ شمردن امام و کوچک انگاشتن خود، چنین عملی انجام می‌شود.

لقب مهدی برای امام زمان عجل الله فرجه

یکی از مشهورترین لقب های امام زمان  عجل الله فرجه مهدی است . درباره علت نامیده شدن آن حضرت با این لقب روایت های مختلفی ذکر شده است . حضرت امام محمد باقر علیه السلام می فرمایند:
هنگامی که مهدی ما قیام کنند ثروت ها را بطور مساوی تقسیم و در جامعه به عدالت و دادگری رفتار می کند . هر کس از او اطاعت کند از خداوند اطاعت کرده است و هر کس او را نافرمانی کند از خدا نافرمانی کرده است . و آن جضرت را «مهدی » نامیده اند چون به امور پنهان و نهانی هدایت می گردد . (اثباة الهداة، ج 7، ص 110 و 169)
درباره امور نهانی که آن حضرت به آنها هدایت می شود یا هدایت می کند با توجه به تعابیر روایات نظرات چندی بیان شده است . از آنجا که در دوره غیبت مخصوصا دوران غیبت کبری در اثر پیدا شدن تبلیغات ضددینی و تفسیرها و برداشت های نامناسب از احکام دین و نفوذ خرافات و اندیشه های غلط غیردینی به اصول و تعالیم اصیل اعتقادی مردم دین اصلی و حتی قرآن اصلی را فراموش خواهند کرد . آن حضرت پس از ظهور قرآن اصیل و احکام واقعی اسلام را از لابلای آنهمه تحریفات و تفسیرهای ادرست بیرون خواهند کشید به گونه ای که حتی مردم گمان خواهند کرد که ایشان یک دین و آیین جدیدی را مطرح می کنند به این مناسبت آن حضرت را مهدی می گویند .